Limburgs

Limburgs een toontaal?
Pet blijft in het Nederlands altijd pet. Of je het nu vragend of stellend zegt. In een toontaal varieert de betekenis met de toon. Altijd is gezegd dat toontalen hier niet voorkomen, alleen een exotisch verschijnsel zijn. Toontalen lijken misschien nodeloos ingewikkeld, maar zijn waarschijnlijk juist makkelijk te onthouden voor het menselijk brein.
Het was wel bekend dat met een aantal 'kleine' talen of dialecten iets geks aan de hand was. "Daarbij ging het om Litouws, Sloveens, sommige Kroatische dialecten en Limburgs. Er zijn woorden van één lettergreep die al naar gelang de toon iets anders betekenen.
Het korte wae/g (met een zgn. stoottoon uitgesproken) is wegen. Met een zgn. sleeptoon: Wae~g, is het weg. Alle woorden hebben òf een sleep- òf een stoottoon. Die paren van één lettergreep hebben het beide. Andere voorbeelden hiervan zijn: min (minus of gemeen), dao (daar of ziejewel). Toch zijn er twee belangrijke verschillen met èchte toontalen. Wij hebben maar twee tonen. Mandarijns vier, wat veel meer variaties mogelijk maakt. Toontalen hebben geen klemtoon, zoals elk Nederlands woord dat heeft. In het Limburgs is alleen toonvariatie als die toon samenvalt met de klemtoon. Daarom word het limburgs beschouwd als een toondialect.